سلام علیکم؛ من خس بی سر و پایم که به سیل افتادم او که می رفت مرا هم به دل دریا برد (بیتی از شعر علامه طباطبایی رضوان الله تعالی علیه) بعضی اوقات انسان تصور میکند در میان راههای بیشماری گرفتار است؛ همه چیز درهم و برهم است؛ کافیست نظری به خود بیفکند، متوجه میشود، ما هیچ بودهایم، نبودایم، اما آمدهایم، میرویم، مراقبت شدهایم و مراقبت میشویم، در یک جریان مستمر و حرکت دائمی نیازهایمان مورد توجه قرار گرفتهاست،ا گر غفلت نکنیم و اختیار و ارادهمان بهغیر نرود، راه آسان مینماید و همهچیز سهل و آسان میشود. دلت تو را به سمتی که باید، میکشاند. راه بر تو روشن میشود؛ این همان نقطه است: والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا، کسانیکه در راه ما جهاد و کوشش کنند،قطعاً هدایت میکنیم آنان را.